Door de ziekenhuisopname van mijn vader ben ik de afgelopen tijd veel in Groningen geweest, om bij mijn ouders te kunnen zijn. Ik heb zelfs een dag verlof gekregen toen hij een ingreep moest ondergaan. Van vrienden en collega’s kreeg ik veel appjes om mij en mijn vader sterkte te wensen.

Vandaag ben ik weer thuis en lees de krant van gisteren, waar ik nog niet eerder aan toe gekomen was. Getriggerd door de vette kop Geen ‘sterkte’, alsjeblieft begin ik te lezen. Het betreft een column van Arjan van Essen in het Nederlands dagblad, waarin hij -zonder in details te treden- vertelt dat zijn gezin met een ernstige ziekte is geconfronteerd en dat ze ‘het langzamerhand helemaal niet meer weten’. Vervolgens roept hij mensen op om niet zijn hele tijdlijn vol te zetten met ‘sterktes’. Niet dat hij mooie woorden en wensen niet fijn vindt, maar hij voelt de behoefte om moedeloos te mogen zijn, te mogen huilen zonder dat mensen meteen reageren met ‘Het komt wel goed’. En ‘Stil maar’ wil hij zéker niet horen. Van Essen: ‘Als je echt wat wilt doen, huil dan met me mee. Om al die momenten dat het leven oneerlijk is.’

Dit doet me denken aan een tijdje terug, toen ik op Facebook de vraag stelde Als jij in je leven iemand hebt verloren, wat was dan het BESTE dat mensen tegen je hebben gezegd? En wat was verreweg het DOMST? Ik ben oprecht benieuwd, wil je het laten weten? Eén van de reacties luidde Blunder: Toen mijn vader overleed, toen ik 14 was, werd me gezegd dat ik niet moest huilen want ik moest sterk zijn voor mijn moeder. Tja… wat is sterk zijn? Betekent dat dat je je verdriet niet laat zien? Of dat je doet alsof er niks aan de hand is? Van Essen: ‘We zijn sterk geweest en het hielp niet echt’.

Persoonlijk denk ik, dat de omgeving van mensen met een verdriet of gemis graag ziet dat betrokkenen sterk zijn, omdat men zich dan zélf minder ongemakkelijk voelt. Men ‘hoeft’ er niets mee, want het gaat immers goed?

Met de façade van een sterke buitenkant kun je je omgeving misschien op het verkeerde been zetten, maar verdriet verbergen lukt maar tijdelijk. Er komt een moment dat je ermee aan de slag moet, soms na tientallen jaren. Het getuigt van moed om toe te geven dat je niet langer sterk wilt of kunt zijn. Het is nooit te laat voor heling. Waarom niet vandaag?