Elise haalt een foto uit haar tas. “Kijk, hier zit hij bij opa op schoot.”
Ik zie een vrolijke afbeelding van een intiem moment tussen opa en kleinzoon Bas. Opa -bos grijzende krullen, pretoogjes achter ronde brillenglazen- met Bas op schoot. Ze hebben het duidelijk alle twee naar hun zin. Het ziet eruit alsof ze net een grap hebben gemaakt en er samen plezier om hebben.
“Dit is het overhemd dat mijn vader op de foto draagt”, zegt Elise, terwijl ze het overhemd nog even naar haar gezicht brengt. “Het rúíkt gewoon nog naar mijn vader, terwijl mijn moeder het natuurlijk wel gewassen heeft. Het is de geur van mijn ouderlijk huis.” Als ze nogmaals de geur heeft opgesnoven, zegt ze: “Gek hè, ik wist niet van mezelf dat een geur zoveel met me zou doen….”

Gek is het allerminst. Een geur, een muziekje, een voorwerp, er zijn zoveel waarnemingen die je ineens terug kunnen brengen in je herinnering aan iemand die je moet missen. Het kan je zomaar ineens overvallen en dat hoeft niet alleen maar verdrietig te zijn.

Elise heeft me gevraagd om een goodmourninghippo te maken voor Bas na het plotselinge overlijden van opa. Omdat ik graag een persoonlijk tintje aan goodmourninghippo geef, maak ik de kleren van deze rouwknuffels bij voorkeur uit kleding die van de overledene is geweest. Elise heeft juist voor dit geruite overhemd gekozen, omdat opa het draagt op deze foto waar hij samen met Bas op staat.

Tot nu toe heb ik altijd hartvormige zakjes op de tuinbroek of het jurkje van goodmourninghippo gemaakt. Maar omdat Bas op de foto met zijn hoofd tegen het borstzakje van opa’s overhemd zit -de plaats waar hij zijn hart heeft voelen kloppen- vind ik het gepast om het borstzakje van het overhemd te gebruiken als zakje op de tuinbroek van hippo.

Bas (bijna 4) kan tekenen over de leuke dingen die hij met opa deed en over wat hij nog graag tegen opa zou willen zeggen. Die papiertjes kunnen in het geruite zakje op de broek. Als Bas daarentegen tekent over het verdriet wat hij voelt, of zijn boosheid, dan kunnen de tekeningen in de rugzak van goodmourninghippo, want hippo is een sterk nijlpaard met een brede rug. Zo kan Bas zijn verdriet of boosheid even kwijt.

Natuurlijk moet je er een beetje in geloven, dat je het verdriet (voor even) uit je hoofd kunt halen en in de rugzak kunt stoppen, maar ik hoor van meerdere kanten dat een hippo helpend is voor kinderen als Bas. En dat is wat ik wil: kinderen met een verlies een steuntje in de rug geven.
Toen ik goodmourninghippo’s had gemaakt voor twee broertjes die hun vader moesten missen, hoorde ik naderhand dat ze bij de uitvaart elk hun hippo onder de arm hadden….. Hartverscheurend vreselijk en prachtig tegelijk. Dan weet ik weer waarom ik doe wat ik doe.

Blijf op

de hoogte